www.1b2lowkaliszu.fora.pl
Forum 2 B II LO w Kaliszu linku niestety się nie zmieni ;p
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Profil
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
Forum www.1b2lowkaliszu.fora.pl Strona Główna
->
J. Polski
Napisz odpowiedź
Użytkownik
Temat
Treść wiadomości
Emotikony
Więcej Ikon
Kolor:
Domyślny
Ciemnoczerwony
Czerwony
Pomarańćzowy
Brązowy
Żółty
Zielony
Oliwkowy
Błękitny
Niebieski
Ciemnoniebieski
Purpurowy
Fioletowy
Biały
Czarny
Rozmiar:
Minimalny
Mały
Normalny
Duży
Ogromny
Zamknij Tagi
Opcje
HTML:
NIE
BBCode
:
TAK
Uśmieszki:
TAK
Wyłącz BBCode w tym poście
Wyłącz Uśmieszki w tym poście
Kod potwierdzający: *
Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Skocz do:
Wybierz forum
Lekcje
----------------
PLAN LEKCJI
J. Polski
Filozofia
Matematyka
Chemia
Fizyka
Geografia
WoS
Religia
Historia
J. Angielski
J. Niemiecki
J. Hiszpański
Biologia
PO
Technologia-Informacyjna
Po Lekcjach
----------------
Imprezy
Kółka
Klasowe Spotkania
Przegląd tematu
Autor
Wiadomość
Gierlo
Wysłany: Wto 6:49, 26 Lut 2008
Temat postu:
Hymn Jana Kochanowskiego
Temat: Stwórca i jego dzieło. Dokonaj analizy Hymnu Jana Kochanowskiego.
1. Wstęp - np. kim jest Bóg, a kim człowiek; co to jest wiara; jak jest skonstruowany świat. Ostatnie zdanie wprowadza tytuł wiersza i autora.
2. Rozwinięcie
· podmiot liryczny:
Ř wypowiada się w liczbie mnogiej, a zatem jest to grupa osób lub jeden człowiek występuje w imieniu zbiorowości (=> liryka bezpośrednia, liryka podmiotu zbiorowego);
Ř pokorny sługa Boga, oddany i wdzięczny za otrzymane dary;
Ř bystry obserwator świata, znawca zjawisk przyrody.
· adresat:
Ř bezpośrednio wskazany poprzez apostrofę – Bóg (liryka inwokacyjna);
Ř władca wszystkiego: całego świata i wszelkiego stworzenia;
Ř artysta („Deus Artifex”), kreator („Deus Creator”) niezwykłego dzieła;
Ř król wszechobecny i nieśmiertelny;
Ř pan hojny i dobry;
Ř Stwórca kochający swe dzieło, zainteresowany losem świata i człowieka, opiekun troszczący się o dostatni byt człowieka („Deus Pater”);
Ř ustala porządek w świecie (np. reguluje rytm pór roku i pór dnia, kieruje różnymi zjawiskami przyrody – deszczem, rosą, wodami morza, zwierzętami szukającymi pożywienia);
Ř poddany zabiegowi personifikacji.
· relacje między „ja” a „ty”: patos widoczny w wypowiedzi podmiotu lirycznego, szacunek wobec Boga, pokora (apostrofa pisana wielką literą, eksklamacje dowodzące zaangażowania emocjonalnego „ja”).
· sytuacja liryczna – być może jest to modlitwa zbiorowości zanoszona do Boga w świątyni. Równie dobrze może to być prywatna rozmowa człowieka (reprezentanta „homo sapiens”) z Bogiem pod wpływem pięknego krajobrazu, dóbr doczesnych czy refleksji na temat życia.
· refleksje podmiotu lirycznego:
Ř zdaje sobie sprawę, że dobra, jakie posiada otrzymał od Boga;
Ř dostrzega, że Boża hojność jest nieograniczona;
Ř upatruje obecności Boga w każdym zjawisku przyrody i elemencie świata (Bożą wszechobecność oddaje poprzez paralelizm składniowy: „I w otchłaniach, i w morzu, na ziemi, na niebie”);
Ř jest wdzięczny Stwórcy za otrzymane dary. Wg niego człowiek może ofiarować Bogu jedynie wdzięczność, bowiem Boskiej dobroci nic ludzkiego nie dorówna;
Ř jest estetą, dostrzega piękno świata wykreowanego przez Boga (złote gwiazdy, kwitnące zioła);
Ř dostrzega porządek w świecie, panującą wszędzie harmonię (rytm pór roku, rytm pór dnia, granice mórz, deszcz ożywiający przyrodę) i zdaje sobie sprawę, że kreatorem tych zjawisk jest Bóg (paralelizm składniowy: „Tyś pan…”, „Tyś niebo…”, „Tyś fundament…”);
Ř dostrzega różnorodność zjawisk przyrodniczych stworzonych przez Boga;
Ř wie, że Bóg jest dobrotliwy nie tylko dla człowieka; opiekuje się całą przyrodą: roślinom ofiarowuje deszcz, zwierzętom pożywienie;
Ř prosi Boga o dalsze wstawiennictwo i opiekę nad człowiekiem; jest przekonany, że one nigdy się nie skończą (wielkość i niekończącą dobroć Stwórcy podkreśla poprzez epitet „nieśmiertelny”);
Ř jest typowym człowiekiem renesansu – wrażliwy na wszystko, co go otacza w świecie, przekonany, że świat został właśnie człowiekowi ofiarowany, życie dla niego jest źródłem szczęścia i radości, jest wdzięczny Bogu, ale zachowuje się zupełnie inaczej niż ludzie średniowiecza - ma odwagę rozmawiać ze Stwórcą, zwraca się do Niego bezpośrednio, nie podkreśla przesadnie swojej małości.
· dominantą kompozycyjną – najważniejszym elementem monologu „ja” jest Stwórca, jednak nie wypełnia On bez reszty wypowiedzi podmiotu lirycznego. Drugim, równie ważnym elementem jest człowiek, co pozostaje w zgodzie ze światopoglądem renesansu.
· tytuł – wskazuje równocześnie na gatunek, jakim jest wiersz. Hymn to utwór liryczny pochwalny, uroczysta i podniosła pieśń sławiąca bóstwo, bohaterskie czyny, wielkie idee, wartości, instytucje itp. Wiersz Kochanowskiego jest hymnem, ponieważ podmiot liryczny sławi Boga jako Stwórcę świata i czyni to w sposób pełen patosu.
· kontekst światopoglądowy epoki renesansu – przy refleksjach podmiotu lirycznego;
· kontekst światopoglądowy epoki średniowiecza – hymnem na cześć Boga, Jezusa i Maryi była „Bogurodzica”. Różni się jednak diametralnie od renesansowego ujęcia Boga i świata. Człowiek wieków średnich podkreśla wielkość Stwórcy, ale równocześnie zaznacza swoją wanitatywność (marność, ulotność). Wobec Boga odczuwa lęk i pokorę, ma odwagę rozmawiać z Nim tylko za pośrednictwem Matki Bożej lub Jana Chrzciciela.
3. Zakończenie
· wizja Boga, człowieka i świata jest typowa dla epoki renesansu: świat jest harmonijny, piękny i różnorodny, a człowiek dzięki hojności Stwórcy może w nim osiągnąć szczęście;
· rangę tematu poeta podkreślił poprzez nadanie utworowi charakteru hymnu;
· refleksje podmiotu lirycznego dotyczące natury świata i Boga mają wymiar uniwersalny, bowiem w każdej epoce człowiek zastanawia się nad strukturą otaczającej rzeczywistości i swoim miejscem w niej, inne tylko może formułować wnioski.
Gierlo
Wysłany: Nie 20:27, 09 Gru 2007
Temat postu:
Temat: Cena świętości – co na ten temat pisze Kazimiera Iłłakowiczówna w wierszu Opowieść małżonki świętego Aleksego? W rozważaniach wykorzystaj znajomość Legendy o świętym Aleksym.
Wstęp - np. kogo uznajemy za świętego; co głosił światopogląd średniowiecza; na czym polega aluzja literacka.
Rozwinięcie
Ø podmiot liryczny
małżonka bohatera średniowiecznej legendy, Aleksego – Famijana (=> liryka roli);
wypowiada się w 1.os. l.poj. (=> liryka bezpośrednia);
córka cesarza („z rodu królewska”);
kobieta porzucona i samotna;
kobieta, na której upływ czasu odcisnął piętno;
jedyna, która mogła wyjąć z ręki zmarłego męża list i odczytać go.
Ø adresat:
ü Aleksy, bezpośrednio wskazany poprzez apostrofę (=> liryka inwokacyjna);
ü ktoś niezwykle ważny dla „ja” lirycznego (apostrofa powtarzana paralelnie w postaci refrenu);
ü rycerz, syn księcia rzymskiego Eufamijana i księżnej Aglijas;
ü uznany za świętego;
ü asceta (wybrał włosiennicę, kij, wędrówkę na boso, życie wśród żebraków);
ü autor listu – testamentu;
ü w momencie formułowania monologu przez „ja” liryczne – nieżywy.
Ø relacje między „ja” a „ty”: niezwykle różnorodne uczucia – od miłości, tęsknoty, poszanowania do żalu, złości, a nawet niezrozumienia i niechęci. Każdy refren mógłby byćØ wypowiedziany przy użyciu innej intonacji jako znak innego uczucia goszczącego w danym momencie w sercu podmiotu lirycznego.
Ø sytuacja liryczna – zgromadzenie się mieszkańców Rzymu wokół zmarłego, którego tożsamośćØ na początku jest trudna do ustalenia. Wśród tłumu znajdują się dostojnicy kościelni i państwowi, rodzice zmarłego i jego żona. Rozpoznawszy w zmarłym męża, Famijana nad jego zwłokami wypowiada monolog liryczny. Wiersz jest zatem literacką kontynuacją średniowiecznej legendy, dopisaniem dalszej części do utworu ze średniowiecza.
Ø refleksje podmiotu lirycznego:
ü podkreśla samotnośćü , na jaką została skazana przez męża w noc poślubną;
ü wierna Aleksemu mimo upływającego czasu; znakami niezmiennego oddania są zachowane po małżonku pamiątki, np. pas rycerski i płaszcz;
ü zdaje sobie sprawę z destrukcyjnego wpływu czasu na jej wygląd zewnętrzny; wprowadza kontrast między epitetami o dodatniej barwie uczuciowej odnoszącymi się do jej wizerunku sprzed odejścia męża („młoda, piękna, pachnąca”) a epitetami nacechowanymi ujemnie określającymi jej fizjonomię po rozstaniu („zimna, twarda, z zeschłą, pomarszczoną skórą”);
ü zdeterminowana, nietracąca nadziei na odnalezienie Aleksego (różnorodnośćü podejmowanych przez kobietę wysiłków podkreśla paralelizm: „Wysyłałam po ciebie sługi i wysyłałam po ciebie okręty…” oraz „I chwytałam się nadziei (…) i wzywałam cię w imię Jezu Chrysta”) – były to działania zarówno konkretne, realne, jak i bliskie wróżbom;
ü obraz męża stopniowo zacierał się w jej pamięci, zyskiwał przeróżne warianty;
ü podkreśla niezrozumienie wobec postawy męża: opuścił kochającą żonę, z którą łączyły go śluby, porzucił dostatnie życie na dworze cesarskim, a wybrał życie żebraka;
ü zwraca uwagę na odrażający wygląd zewnętrzny męża; w opisie gromadzi pejoratywy (np. „stwór”, „płaz”, „obmierzły jak glista”, „jeden z gadów”);
ü jest świadoma celu, jaki postawił sobie mąż – osiągnięcie „korony niebieskiej”, tj. życia wiecznego w raju;
ü zwraca uwagę na cudownośćü znaków towarzyszących śmierci Aleksego: bicie dzwonów, światłośćü ogarniająca miasto, wyczuwalne fale powietrza, procesje sunące ulicami Rzymu, postacie aniołów unoszące się nad zmarłym;
ü opis ujrzenia ciała zmarłego jest niezwykle emocjonalny (liczne pauzy poetyckie, eksklamacja), co dowodzi wewnętrznego wzburzenia Famijany, jej przerażenia, rozpaczy;
ü zachowanie Famijany po rozpoznaniu Aleksego potwierdza jej głęboką miłośćü do męża; całuje jego ręce i oczy na znak szacunku i uwielbienia;
ü postawa Famijany jest ambiwalentna: kobieta dowodzi miłości do męża, ale równocześnie podkreśla żal i rozgoryczenie z powodu postępowania Aleksego; kontrastuje reakcję otoczenia na ascetyczne życie Aleksego (uwielbienie ze strony papieża, cesarza i rzymian) ze swoim stanem emocjonalnym („rozdarte serce” jest znakiem niepogodzenia się z losem, przerażającego bólu i cierpienia).
Ø dominanta kompozycyjna – stan uczućØ Famijany, odkrycie wnętrza i sprzecznych emocji w związku z postawą ascetyczną męża.
Ø tytuł – odnosi się zarówno do podmiotu lirycznego (czyni z Famijany postaćØ główną, w średniowiecznej legendzie była tylko postacią epizodyczną), jak i jest znakiem aluzji literackiej (ułatwia interpretację wiersza, wskazując tekst, do którego stanowi odwołanie).
Ø kontekst – średniowieczny teocentryzm i asceza, przy czym wiersz Iłłakowiczówny jest polemiką z zasadnością ulegania owym ideom w życiu. Historia Famijany dowodzi, że asceza była postawą ambiwalentną – zapewniała zbawienie ascecie, ale doprowadzićØ mogła do tragedii osoby mu najbliższe. Taka świętośćØ może byćØ zanegowana. Uwielbienie Boga nie może opieraćØ się na ranieniu innych.
Zakończenie:
1.aluzja literacka jako zjawisko często występujące w literaturze (charakter uniwersalny);
2.wiersz jest próbą interpretacji średniowiecznej ascezy w kategoriach ludzkich;
3.liryk jest polemiką ze średniowiecznym światopoglądem: nie neguje go, lecz podważa jedną z dróg – sposobów jego realizacji;
6.świętość oparta na krzywdzie ludzkiej przestaje być świętością;
7.uczucie żalu podmiotu lirycznego zostało podkreślone przez charakter elegijny wiersza.
Gierlo
Wysłany: Czw 7:39, 01 Lis 2007
Temat postu: Rodzaje Liryki
Rodzaje liryki
· bezpośrednia – podmiot liryczny mówi wprost o swoich uczuciach, posługując się formą 1.os.l.poj. lub mnogiej;
· pośrednia – podmiot liryczny ukrywa swoje uczucia za prezentowanym światem i bohaterami, posługując się formą 3.os.l.poj. lub mnogiej;
- sytuacyjna – podmiot liryczny ukrywa swoje uczucia za pewnymi scenami (sytuacjami), w których bezpośrednio nie uczestniczy;
- opisowa – podmiot liryczny ukrywa swoje uczucia za opisem przedmiotów rzeczywistości zewnętrznej;
· inwokacyjna (= liryka apelu) – podmiot liryczny kieruje swój monolog do bezpośrednio wskazanego odbiorcy;
· podmiotu zbiorowego – podmiot liryczny wypowiada się w liczbie mnogiej; jest to pewna zbiorowość;
· roli – podmiot liryczny jest postacią historyczną, mitologiczną itp. lub jego monolog ma udawać wypowiedź owej postaci;
· maski – podmiot liryczny przyjmuje postać przedmiotu, rzeczy, zwierzęcia, rośliny itp.
Gierlo
Wysłany: Wto 15:58, 30 Paź 2007
Temat postu:
MODEL ANALIZY TEKSTU LIRYCZNEGO
1. Wstęp – 2-3 zdania o charakterze ogólnym wprowadzające w problem; w ostatnim zdaniu podajemy tytuł utworu i autora.
2. Nadawca-adresat
· kreacja podmiotu lirycznego (wszystko, co można o nim powiedzieć);
· kreacja adresata (wszystko, co można o nim powiedzieć);
· rodzaj liryki (np. bezpośrednia, pośrednia, wyznania, apelu);
· relacje między „ja” a „ty” lirycznym (dystans, identyfikacja, ironia, patos, humor);
· sytuacja liryczna – w jakich okolicznościach odbywa się wypowiedź „ja”;
· refleksje podmiotu lirycznego (o czym mówi „ja”) oraz forma wypowiedzi (środki stylistyczne i zabiegi kompozycyjne, którymi posługuje się podmiot oraz ich funkcja w utworze);
· dominanta kompozycyjna w wierszu (co jest nadrzędną zasadą organizacji wiersza, np. ironia podmiotu lir., sytuacja liryczna, jakiś zabieg kompozycyjny).
3. Konteksty
· interpretacja tytułu;
· rozpoznanie gatunku i udowodnienie cech gatunkowych w wierszu;
· wskazanie kontekstów (np. biograficzny, filozoficzny, światopoglądowy epoki, estetyczny, aluzje literackie, tj. odwołania do innych utworów).
4. Zakończenie – 3-4 wnioski podsumowujące całość analizy (krótkie streszczenie pod kątem tematu). Jeden z wniosków to uwaga o uniwersalności utworu (tematu lub jego ujęcia w wierszu).
Gierlo
Wysłany: Wto 15:28, 30 Paź 2007
Temat postu: Notatki
Tutaj będą zamieszczane notatki do lekcji.
fora.pl
- załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by
phpBB
© 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin